Akureyri - Húsavik - Akureyri 13 juni

Vandaag gaan we naar Húvasik. Deze plaats in het noorden van IJsland staat bekend om zijn walvistochten die vanuit hier worden georganiseerd. We willen er een walvistocht gaan maken maar we hebben echter nog niks geboekt. Stel je voor dat het toevallig flink waait of regent, en je hebt gereserveerd, dan zit je toch niet echt lekker op zo'n schip. Maar vandaag lijkt het een goede dag voor een walvistocht. Weliswaar verstopt het zonnetje zich vandaag achter de wolken -  of de wolken verbergen de zon; geen idee wie als eerste begon - maar verder is het goed weer om een boottochtje te doen. Het is droog en er is weinig wind.

We ontbijten in het guesthouse en rijden dan richting Húsavik. Even na Akureyri is er een toltunnel van 7,4 km. Je kan ook omrijden en de oude weg langs de berghelling nemen. Dat is ongeveer 10 km om. Nu is er een gouden regel: een berg is van buiten mooier dan van binnen, dus nemen we niet de tolweg, maar rijden we buitenom. De regel bewijst zijn waarde maar weer eens.

Nog zo'n regel is dat je watervallen altijd van onderaf moet bekijken en niet van bovenaf. Die regel overtreden we wel direct, want de prachtige en krachtige Godafoss (waterval van de goden) die we onderweg naar Húsavik tegenkomen, kan je eigenlijk alleen maar goed van bovenaf bekijken.

De Godafoss is één van de grotere watervallen van IJsland. Hij is liefst dertig meter breed. Zie hier wat foto's.

Er is één plek waar je kan afdalen en de watervallen deels van onderen kan bekijken, wat we uiteraard dan ook prompt doen.

En om dit verslag een beetje interactief te maken: Zoek hieronder de zeven verschillen tussen de twee afbeeldingen van de waterval.

Ik hoop dat u de verschillen snel vindt, want we moeten door naar Húsavik We moeten immers nog kaartjes kopen voor vandaag. (Die kosten ongeveer 80 euro p.p.). Het bedrijf waar wij ons melden, organiseert twee types walvisexcursies - even los van de soort boot waarmee je vaart. Beiden duren ongeveer drie uur. Bij de ene vaar je eerst naar het zogeheten Puffin-eiland. Hier nestelen - het zou u niet verbazen - puffins (dat is een bepaalde vogelsoort; in het Nederlands worden ze papegaaiduikers genoemd) en vaart daarna verder de zee op, op zoek naar walvissen. De andere concentreert zich volledig op de walvissen en laat het puffin-eiland links dan wel rechts liggen. (Wij hebben geen flauw idee waar het ligt.) Je hebt dan wat meer tijd voor de walvissen.

Omdat we deze vakantie ook puffins willen zien, lijkt de gecombineerde trip ons een goed idee, maar aangezien deze tocht vandaag niet meer beschikbaar is, maar pas morgen, kiezen we voor de andere mogelijkheid. (Soms is kiezen helemaal niet zo moeilijk.) We kopen kaartjes voor de tocht van twee uur en gaan dan met onze meegebrachte etenswaren lunchen bij een picknicktafel naast de kerk.

Voor wie denkt "Hé, dat kerkje ken ik ergens van", dat zou kunnen. In de film 'Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga', een Amerikaanse komedie uit 2020 gemaakt voor Netflix, komt deze kerk ook voor. De film gaat over een zingend stel uit Húsavik dat IJsland vertegenwoordigt op het Eurovisie Song festival. Een aantal van de opnames heeft in Húsavik plaatsgevonden. Zo is onderstaand gebouw aan de haven in de film een kroeg.

In werkelijkheid is het een overheidsgebouw. Alleen de buitenkant is gebruikt. De kroegopnamen binnen zijn in Engeland gemaakt. Zulke "veranderingen" zitten er meer in de film. Zo is de bushalte in de film in werkelijkheid de dug-out van de plaatselijke voetbalclub alhier.

Om kwart voor twee melden we ons bij de boot.

Onze boot is de boot die hier dwars ligt.

We krijgen allemaal een geel-zwarte overall aan, waarmee je blijft drijven voor het geval je overboord slaat. Lang kan je echter daarmee niet in het water rond dobberen, want het water is ijskoud.

Helemaal rechts de dochter met nieuwe muts; links haar moeder.

Na ruim drie kwartier varen duiken er opeens een paar dolfijnen op die de boot een paar minuten vergezellen. Iedereen rent naar stuurboord - dat wil zeggen naar rechts; ezelsbruggetje: in het woord 'stuuRboord' zit een extra "r" 

"Waar? Waar zijn die beesten?"

Hier!

Heel eventjes zijn de dolfijnen zichtbaar, dan haken ze weer af. We varen weer verder. Even later is er meer opwinding. Er wordt een walvis gesignaleerd, een bultrug . Aanvankelijk zwemt het beest aan de stuurboordkant (rechts weet u nog), dan verplaatst het beest zich naar bakboord (dat is links maar daar weet ik geen ezelsbruggetje voor.)

In films springen de beesten altijd hoog het water uit, maar wij moeten het doen met af en toe wat geblaas en een enkele staartvin.

Echt spectaculair is het niet, maar toch wel leuk om het weer een keertje mee te maken (in Amerika hebben wij een dergelijke tocht ook een keertje gedaan). Gelukkig worden we niet zeeziek. Dat geldt niet voor iedereen. Net als de dochter een foto wil maken van het beest, verschijnt er opeens voor haar camera een meisje dat de vissen op een speciale manier voert. Ik denk niet dat ik u een plezier doe met het plaatsen van die foto.

Na twee uurtjes varen keren we om en precies om vijf uur - drie uur na vertrek; alsof ze het zo uitgemikt hebben -  zijn we weer terug in de haven.

Als we weer in de haven zijn, zet ik mijn Strava-app stop. Dat is een wandel-app die wandelroutes bij houdt. Vlak nadat we de haven uit waren gevaren, had ik hem aangezet om te kijken welke route we voeren. We blijken zo'n 36 km gevaren te hebben.

Strava is trots op mij. Het is mijn langste (wandeling) activiteit ooit in Strava! 

We besluiten om in Húsavik te gaan eten en om een uur of zeven rijden we terug naar Akureyri. Ook deze keer besluiten we om de berg heen en niet door de berg te rijden. Nu hebben we weliswaar niet door de berg heen gereden, en kan ik het dus niet goed beoordelen, maar ik vermoed dat onze route toch het mooiste uitzicht heeft.

Ergens aan de overkant van de baai moet ons guesthouse staan.