Van Borgarnes naar Grundarfjörður, 10 juni

We ontbijten in het hotel - een goed ontbijt voor de liefhebbers van details - en herschikken daarna onze koffers. Ik krijg mijn kleren die in de koffer van Marianne zitten terug en in ruil daarvoor geef ik de kleren van haar terug die in mijn koffer zitten. Voor het geval er een koffer niet mee komt, spreiden we als we vliegen altijd het risico door een deel van onze kleren over twee koffers te verdelen (en nee, het is niet zo dat ik mijn linkerwandelschoen in haar koffer stop en mijn rechterwandelschoen in mijn koffer. Zo slim ben ik ook nog wel.)

Dan kunnen we op pad. De dochter wil graag rijden en we gaan op weg naar de westkust, om specifiek te zijn naar het Snaefellsness schiereiland. De maximumsnelheid in IJsland is 90 km en daar houdt de dochter zich braaf aan. Mede omdat de Here WeGo-app - een soort gratis Tom Tom die ik gedownload heb op mijn mobiel - bij elk snelheidsovertreding een waarschuwend irritant 'piep-piep'- geluidje geeft. Dat kan je weliswaar uitzetten maar ik laat het mooi aanstaan. (Niet dat ik me met het rijden van de dochter wil bemoeien.) De eerste twee uur rijdt er de hele tijd dezelfde auto achter ons en als we afslaan zwaait de dochter ten teken van afscheid even naar deze auto. Lollig bedoeld maar haar ouders vinden het veel lolliger dat die auto vervolgens ook afslaat.

Waarschijnlijk is hij net zoals wij op weg naar de Rauðfeldsgjá kloof. Dat is een diepe kloof in een rotswand die - volgens een informatiebord van de IJslandse overheid dat bij de parkeerplaats van de kloof staat - mogelijk het resultaat zou kunnen zijn van het werk van een grote half trol half mens die hier vroeger leefde. Vermoedelijk is de ambtenaar die dit geschreven heeft dezelfde als degene die in 2008 schreef dat de IJslandse banken zeer solide waren. Ik hou het op een combinatie van water en tektonische bewegingen (dat was overigens een andere mogelijkheid die het bord aangaf). 

Het is even een wandeling omhoog naar het begin van de kloof. Je moet een inspanning leveren door een pad van zo'n halve kilometer dat best wel flink omhoog gaat te bedwingen. 

De klim naar de entree van de kloof.

Als we er aankomen - één van ons drieën hijgt behoorlijk; ik zeg niet wie, vooral niet omdat ik het ben - blijkt dat de kloof niet echt toegankelijk is. Het grootste gedeelte van de bodem van de kloof wordt namelijk door een snel stromend watertje gebruikt om het water met een flinke snelheid omlaag - wellicht is dit laatste woordje overbodig - te laten stromen. 

De dochter links en de moeder (met wandelstokken) rechts in actie in de kloof.

Waarschijnlijk kan je er in augustus of zo er wel verder in lopen maar nu in juni stroomt er ons net even te veel water doorheen. We bekijken daarom alleen maar het begin van de kloof en lopen we dan weer terug naar de parkeerplaats. 

Uitzicht vanuit de kloof naar buiten; het is een smalle opening, maar wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.

Vervolgens rijden we door naar Anarstapi, gelegen aan de westkust van IJsland. Marianne heeft een boekje gekocht met wandelingen in IJsland en één van die wandelingen in haar boekje is die van Anarstapi naar Hellnar (en weer terug). Alvorens we op pad gaan, lunchen we eerst echter even in een eetgelegenheid bij de parkeerplaats. Ik kies voor een tomatensoep. Die mag je zelf opscheppen en leer mij dan de Hollander kennen. Tot aan de rand. Helaas heb ik wat pech, want als ik terugloop naar ons tafeltje vind er net een aardbeving plaats en begint de soep te schommelen - althans dat is mijn verklaring; de dochter en Marianne hebben een andere verklaring - en sta ik even later in de restroom mijn overhemd schoon te maken. De oude Griek Diogenes Laërtius zou zeggen: "De hebzucht is de moeder van alle tomatensoepvlekken."

Anarstapi 

Enfin, na de lunch gaan we op pad. De kust ziet er hier mooi uit. Zie hieronder bijvoorbeeld de bekende Gatklettur-rots. (Als u zegt daar heb ik nooit van gehoord, dat gold ook voor mij, maar Marianne heeft de reis beter voorbereid dan ik.)

De Gatklettur-rots.

Een ander bekend punt herken ik wel: de Snaefellsjökull. Het is een gletsjer met drie pieken bovenop een 1.446m hoge uitgedoofde vulkaankegel.

(Deze foto is genomen toen we naar Anarstapi toe reden.)

Jules Verne schreef naar aanleiding van deze gletsjer de klassieker ‘Reis naar het middelpunt van de Aarde’ en liet zijn hoofdpersonen in de vulkaan afdalen waarna ze na veel avonturen weer "uitgespuwd" worden door de Stromboli in Italië. Dat is echter niet de reis die wij gepland hebben, dus de vulkaan laten we aan ons voorbij gaan. Zie hieronder, gezien vanaf het wandelpad, de Snaefellsjökull, de snelste manier dus om van IJsland naar Italië te komen.

De vulkaan met op de voorgrond uitgestoten lava-brokken.

We spoeden ons op pad, oké het woord spoeden is misschien niet het juiste werkwoord, want de snelheid is niet hoog, maar dat komt mede omdat er onderweg veel moois te zien is. Rotsformaties, grote lavabrokken en vogels die ik niet herken en die dus wel heel zeldzaam zullen zijn.

Basaltkolommen

Zeldzame vogels, het zouden wel eens sterns kunnen zijn. Oké, die zijn in IJsland niet zeldzaam. Het zijn wel opmerkelijke vogels die gigantische afstanden kunnen afleggen. Zo zou een geringde stern in de zomer op IJsland zijn gezien, waarna hij in de winter naar Antartica aan de andere kant van de wereld vloog. Geen wonder dat hij hier even uitrust.

Aan het einde van de wandeling zit een klein cafeetje waar we even op het terrasje een versnapering nemen - een 'snakk' op zijn IJslands; sommige woorden zijn heel herkenbaar - om daarna weer naar het beginpunt van de wandeling terug te keren, wat dus nu het eindpunt van de wandeling is geworden. 

Het eindpunt van de heenweg c.q. het startpunt van de terugweg.

De gasten uit Nederland zijn net weer op weg naar hun startpunt.

En hier lopen ze al weer.

Zo gauw we weer terug zijn, stappen we in de auto, want onze reisleidster (Marianne) heeft een hoop dingen voor onderweg uitgezocht die de moeite waard zijn om te bekijken. De eerste is de Klukklukfoss. Foss is het IJslandse woord voor waterval - ja, ja, ik spreek mijn talen. Wat resteert is dan Klukkluk. Ik vind het in eerste instantie een beetje vreemd dat een waterval op IJsland is vernoemd naar één van de hoofdpersonen uit de Pipo de Clown serie, maar dat is een foutje van mij. De waterval blijkt de Klukkufoss te heten.

Waar deze waterval zich precies bevindt, weten we niet. Maar om met Confucius te spreken: "De weg zelf is je bestemming." Op een gegeven moment bereiken we een mogelijke afslag naar de waterval, al weten we niet zeker of dit wel de goede afslag is. (Aan deze informatie heeft u dus eigenlijk niks.) We zien een onverharde weg waarbij twee borden met waarschuwingen staan. 

Op de foto genomen vanuit de auto kan je het niet zo goed zien, maar op het voorste bord staat met grote rode letters  hættu / danger! Dat moedigt niet echt aan om deze weg in te slaan.

We laten de klukkluk-waterval daarom maar zowel links (figuurlijk) als rechts liggen (letterlijk). Het volgende punt op Marianne's lijstje bezoeken we echter wel: een mooi uitzichtpunt over de zee en de woeste kust.

Dan sneuvelen er vanwege tijdsgebrek weer twee punten van het lijstje: een strandje en een kerkje. Dat we het kerkje missen, vind ik wel jammer. Niet zo zeer omdat het een fotogeniek kerkje schijnt te zijn, maar vanwege het mooie verhaal dat ik over het kerkje las. Maar goed, dat verhaal kan ik hier natuurlijk ook wel opschrijven zonder dat we het kerkje hebben bezocht. Het kerkje diende namelijk vroeger als een soort huwelijksmarkt. Het voorste bankje in de kerk was bestemd voor de huwbare jonge vrouwen in de gemeente. Het was een speciaal bankje. Het stond verkeerd om. Het was niet gericht op de dominee maar richting de rest van de kerk zodat de jongemannen tijdens de dienst goed zicht hadden op 'het aanbod' (en dat geldt natuurlijk andersom ook voor de dames).

Dan gaan we op weg naar de laatste 'attractie' van de dag, de Kirkjufellsfoss waterval vlakbij Grundarfjörður. Maar voordat we daaraan  komen, zien we opeens, iets opzij van de weg, in de verte een andere waterval waarbij wat auto's geparkeerd staan. Via een korte onverharde weg (goed berijdbaar) van zo'n 3 km komen we bij de parkeerplaats. Behalve de waterval die we van de weg al zagen - een korte dikke - zien we verder op ook nog een tweede waterval, een dunne lange. Dat zijn dus twee watervallen voor de prijs van één.

De korte dikke waterval

De lange dunne waterval

Nu heeft elke waterval van enig formaat in IJsland wel een naam en dat is ook hier het geval. De kleine dikke heet volgens een informatiebord langs de kant van de weg 'Svodufoss' en de grote dunne (volgens de Wikipedia) 'Kerlingarfoss'. Het is maar dat u het weet. 

Nu is het zo dat er heel veel watervallen op IJsland zijn. "Maybe we have a big waterfall today" zou de bekende tv-schilder wijlen Bob Ross zeggen.

(Je kan wel op het plaatje drukken maar er gebeurt dan niks. Het is gewoon een 'still' uit een YouTube filmpje van één van de afleveringen van de Bob Ross afleveringen op YouTube.)

Eén van de bekendste watervallen van IJsland is de Kirkjufellsfoss, vlakbij Grundarfjörður. Dit is een waterval waarvan je de foto in combinatie met een berg op de achtergrond haast in alle reisgidsen ziet en bij een aantal reisgidsen staat hij zelfs prominent op het kaft van de gids. 

Die waterval en berg moeten wij natuurlijk ook even op de gevoelige plaat vast leggen. Een slimme zakenman heeft de grond naast de waterval gekocht en daar een betaalde parkeerplaats van gemaakt. Dat het betaald parkeren is, zien we pas als we het terrein al opgereden zijn en ons nummerbord door een camera is vastgelegd. Het is allemaal hightech hier, want als we in de betaalautomaat ons nummerbord daarna willen invoeren komt hij al naar twee letters met een (correcte) suggestie van ons nummerbord aan. 

Enfin, we lopen naar de waterval toe en ik leg deze samen met de berg op de achtergrond vast. Makkie. Zie hier het resultaat van mijn kunsten.

Als ik later de foto aan Marianne en de dochter laat zien, word ik hartelijk uitgelachen. "Dat is de verkeerde berg" zeggen ze. Wat? Maar ze hebben gelijk, ik had even het juiste plaatje niet meer voor ogen. Heb ik weer. De rest van de familie heeft wel de goede berg op de achtergrond.

En zonder die hinderlijke bergen op de achtergrond ziet de waterval er zo uit.

Vervolgens rijden we naar Grundarfjörður waar we overnachten. Het is een soort combinatie van een hotel en een Airbnb. De eigenaar is niet aanwezig en we staan voor een dichte voordeur. Er hangt echter een briefje dat je de hoorn van een telefoon naast de deur moet oppakken en dan krijg je van iemand de code om de deur open te maken. Als Marianne dat doet, krijgt ze echter een heel verhaal in het IJslands, wat eindigt met een mededeling (in het Engels) dat de 'person is disconnected'. Nou dat is fraai. Daar staan we dan.

Herhaling is echter de kracht van de reclame en als ik het nog een keertje probeer, krijg ik wel een levend iemand aan de lijn die mij vervolgens de code van de voordeur geeft. Tot grote hilariteit van Marianne en de dochter toets ik die code vervolgens in op de toetsen van de telefoon en gebeurt er niets. Als zij daarna de code intoetsen op het toetsenbordje naast de deur gaat de deur wel open. Op de balie in het halletje achter de deur ligt de sleutel van onze kamer en kunnen we ons installeren.

Dan is het tijd om ergens te gaan eten. De dochter heeft even gegoogled en er zijn drie restaurants in het dorp, nou ja dorp, dat is overdreven; dorpje. Het beste restaurant heeft een waardering van 4,8 (5 is het maximum). Als we er naar toe lopen, zien we dat de mensen er zelfs buiten voor in de rij staan, maar dat ik eigenlijk wel logisch want het is een foodtruck.

Het beste restaurant van Grundarfjörður

Oké, op naar het volgende restaurant. Dat heeft een 4,7. Dat blijkt een heel druk restaurant bij de haven te zijn, wat er niet alleen duur uit ziet, maar ook helemaal vol lijkt. Dan maar naar nummer drie. Dat is een pizzeria met een beoordeling van een 4,3 en die heeft wel plek. We besluiten er te gaan eten. Ik kies een pizza en de dames allebei een pasta. De conclusie van ons Michelingidsteam luidt dat die 4,3 veel te hoog is. De pizza gaat nog maar de pasta smaakt nergens naar. Misschien hadden we toch naar de foodtruck moeten gaan.

's Avond spelen we in ons hotel nog een spelletje boerenbridge waarvan ik de winnaar niet zal vermelden, omdat ik het niet ben.