Van Vík í Mýrdal naar Hella, 19 juni

Vandaag rijden we naar Hella, maar voordat we op pad gaan rijden we eerst nog even naar het zwarte strand alhier. Vandaag is de laatste gelegenheid voor ons om een strandwandeling op IJsland te maken. Vanaf morgen verblijven we wat meer in het binnenland.

De dochter heeft haar kleding aangepast aan de kleuren van het strand. Marianne daarentegen probeert er nog wat kleur in te brengen.

Vervolgens rijden we naar het 'winkelcentrum' van Vík í Mýrdal om er te tanken en een kijkje te nemen in een grote souvenirwinkel. De dochter koopt wat voor haar vriend en zus, ik een paar wandelsokken en een kaartspel met foto's van IJsland. Omdat ik een dergelijk kaartspel niet in de winkel kan vinden, vraag ik aan een meisje dat in de winkel werkt waar de kaartspellen liggen. Ze brengt me naar een schap waar hinderlijk een vrouw voor staat die de kaartspellen uitgebreid staat te bekijken. Ik ken die vrouw. Het is Marianne. 

In de winkel hangen ook weer de nodige wollen truien. Ik moet zeggen dat ik even twijfel over deze schattige puffin-trui, maar het nee-schuddende hoofd van Marianne weerhoudt mij van de aanschaf.

Ook Marianne zelf twijfelt over de aanschaf van een kledingstuk en wel een soort poncho.

"Maar ja, wanneer draag je dat nou?" zegt ze. Ze besluit hem niet te kopen. (De rest van de vakantie zal ik ongetwijfeld te horen krijgen: "Of had ik het toch moeten doen?")

Dan gaan we op pad. De eerste stop is het iets verderop gelegen Dyrhólaey. Dat betekent 'eiland met een deurgat.' Een eiland is het al eeuwenlang niet meer maar het deurgat is vanaf de klif nog wel te zien. 

Althans ik denk dat dit het deurgat is, maar misschien bedoelen ze met het deurgat wel de ruimte tussen de kust en deze rotspunt.

Of anders dit gat. Ik heb eigenlijk geen idee.

Enfin één van die gaten zal het deurgat wel zijn. We rijden vervolgens verder naar een ander rotspunt. Bovenop staat daar een vuurtoren. Die valt wat tegen. Hij is meer groot dan mooi.

Volgens onze informatiebronnen zouden op de rotsen hier in de zomer puffins te zien zijn, maar het is maar goed dat we ze al uitgebreid hebben bekeken bij Borgarfjörður in het oosten van IJsland, want hier is werkelijk geen puffin te zien. Alle vogels zijn gevlogen.

Geen enkele puffin te zien. Voor de duidelijkheid: links de zee; rechts het land.

We rijden verder voor een laatste bezoek aan een strand: het zwarte strand van Sólheimasandure. Dat strand is op zich niet veel anders dan de andere zwarte stranden, ware het niet dat hier op het strand het wrak ligt van een Super DC-3 (Officieel een C 117 vliegtuig) van de Amerikaanse marine. Dat vliegtuig maakte hier op 21 November 1973 een noodlanding op het strand. Ze waren op weg (oké; niet op weg; ze vlogen) van Höfn naar Stokksnes toen ze problemen met de motor kregen. Alle inzittenden overleefden het. Op de site van 'guidetoiceland.is' is deze foto van het vliegtuig op het strand te zien, genomen de dag na de noodlanding.

Het bergen van het hele vliegtuig was te kostbaar en daarom bleef het wrak hier liggen. Binnen twee dagen had de Amerikaanse Navy er zo'n beetje alles uit- en afgesloopt wat nog herbruikbaar was. Eigenlijk ligt er alleen nog maar de romp. Zo ontbreekt het staartstuk, de neus, de kerosinetanks, de motoren en een groot stuk van de vleugels.

Het toestel is populair bij tv- en filmmakers. Zo is het gebruikt in films, heeft de AVRO hier in 2012 opnames gemaakt voor 'Wie is de mol? 'en heeft Justin Bieber voor een videoclip bovenop het vliegtuig geskateboard. (Vraag me niet waarom.) Ook wordt het bezocht door veel toeristen. (Doe dit overigens beslist niet in de winter als alles hier onder de sneeuw ligt. De IJslandse reddingsbrigade (ICE-SAR) heeft al een aantal keren moeten uitrukken om verdwaalde toeristen het leven te redden en in 2017 kwam een verdwaalde Amerikaans toerist hier zelfs om.)

Dit ben ik niet maar is Justin Bieber die bovenop het wrak aan het skateboarden is.

Je kan het toestel niet vanaf de weg zien. Om bij het vliegtuig te komen moet je wel even een stukje lopen, zo'n 3,5 km. Je kan er tegenwoordig (tegen betaling) ook met een busje komen dat heen en weer rijdt, maar als wij onze auto op de parkeerplaats hebben geparkeerd is het busje in geen velden of wegen te zien. Waarschijnlijk is het net op weg naar het vliegtuig. We gaan daarom lopen. 

Op weg naar het wrak. Je kan je voorstellen dat in de winter, als je hier alleen bent en het pad niet zichtbaar is, dat je hier kan verdwalen.

Als we op pad gaan, is het nog droog, maar kort daarna begint het te miezeren. De regencapes gaan om, maar als het even later harder gaat regenen, besluit Marianne om terug te keren. Voor haar hoeft het vliegtuigwrak niet zo. Ze blijft wel in de auto wachten. De dochter en ik zetten echter stug door. Onderweg zien we het busje waarmee je naar wrak kan rijden twee keer langs rijden. Eén keer als het terug keert van het wrak en ons tegemoet komt en wat later als hij weer op weg is naar het wrak. Nieuwsgierig kijken we vanuit de verte waar het busje stopt - dat zal vast in de buurt van het wrak zijn. Het busje stopt gelukkig niet zo ver weg van ons en even later staan wij ook bij het wrak (dat je pas op het laatste moment ziet.)

De dochter in haar rode regenjas met het wrak op de achtergrond. Het is niet meer zo ver weg. Het is inmiddels gelukkig wel weer droog.

De Nederlandse Justin Bieber op de vleugel

Als we uitgekeken zijn en terug willen, zien we dat het busje er nog staat. We lopen  er naar toe. We kunnen nog mee en kopen een kaartje (pinbetaling mogelijk!). Even later vertrekken we. Het is een hobbel-de-bobbel-tocht maar het scheelt zo'n drie kwartier lopen. 

Dan is het weer tijd voor onze dagelijkse waterval. De Skogafoss heeft de grote eer ons te mogen ontvangen. Tegen de tijd dat we daar zijn is het niet alleen lunchtijd, ook regent het weer. We besluiten daarom eerst uitgebreid te gaan lunchen in een vlakbij gelegen hotel. Dit in de hoop dat het ondertussen weer droog wordt.

Foto genomen bij het hotel; in de verte is de waterval te zien.

De hoop dat het droog zal worden blijkt ijdel te zijn. Desondanks besluiten we om de Skogafoss toch maar te gaan bekijken, want anders kunnen we hem niet afstrepen op onze watervalbingokaart - een mooi scrabblewoord ware het niet dat het veel te lang is voor een scrabblebord.

De Skogafoss is het slotstuk van een reeks van watervallen die hier achter elkaar liggen. Er loopt een pad dat bovenaan de Skogafoss begint. Om daar te komen moeten we eerst een trap omhoog op.

De Skogafoss van boven. Weer eens een bewijs dat je watervallen het beste van onderen af kan fotograferen.

We lopen het pad een stuk af. Het begint ondertussen steeds harder te regenen, wat niet alleen invloed heeft op het humeur maar ook op de zichtbaarheid van de watervallen. De eerste waterval, nou ja, watervalletje, die we tegen komen is de Hestavaðsfoss.

De Hestavaðsfoss

Iets verderop is het de beurt aan de Fosstorfufoss. Dat is een beetje een vreemde naam voor een waterval. Hij begint en eindigt namelijk met het woordje 'foss' wat waterval betekent. Aangezien 'torfu' het IJslandse woordje voor 'zode' is, heet hij dus vrij vertaald 'watervalzodewaterval. Tja.

De Fosstorfufoss

 Enfin, op pad naar de volgende waterval, ook al begint het hier nu ook behoorlijk mistig te worden.

En hoe hoger we komen hoe mistiger het wordt. We zien op een gegeven moment dan ook weinig meer.

U denkt natuurlijk dat dit een compleet mislukte foto is, maar als u heel goed kijkt, dan ziet u in het midden de vage contouren van een waterval: de Steinbogafoss. 

U begrijpt dat we het op dit punt opgeven om de watervallen te bekijken. We draaien en keren terug naar onze auto. We rijden richting Hella. Op het programma staat vandaag nog een bezoek aan de Seljalandsfoss, één van de bekendste watervallen van IJsland. Hij is vooral bekend omdat er een glibberig pad achter de waterval loopt, waardoor je op een zonnige dag dit uitzicht van achter de waterval zou kunnen hebben.

Dit is een foto die een zekere Diego Delso in 2014 op de Wikipedia heeft geplaatst.

Maar omdat het ondertussen stortregent slaan we deze waterval maar over en rijden we in één keer door naar ons hotel in Hella. Nadat we hebben ingecheckt, zoeken we op Google naar een goed restaurant. Google komt met de suggestie om in Hotel Rangá te gaan eten, de 'nr. 1 of 6 Restaurants in Hella". Het blijkt zo'n tien kilometer buiten Hella te liggen. We zijn er straks met vliegende vaart, nou ja, dat niet, in de regen voorbij gereden.

Het blijkt het restaurant van een luxe hotel te zijn. Een stuk luxer dan ons hotel. Ook een stuk duurder. De kamers, we hebben het later even opgezocht, kosten hier meer dan 500 euro per nacht. De prijs van een hoofdgerecht (zo'n 30 tot 40 euro) valt, hoewel aan de stevige kant, gelukkig nog mee. Dat kunnen wij - zowel letterlijk als figuurlijk - nog wel behappen. Bovendien is het vakantie, een keertje luxe moet kunnen.

Mijn dessert: Súkkulaðikaka, karamellu „ganache“ og kirsuberjaís (16 euro).

Wat we echter niet kunnen behappen, althans niet willen behappen, is één van de voorgerechten. Je kan er gebakken puffin bestellen. Wat?? Om puffins te kunnen zien, zijn we in het noordoosten van IJsland kilometers omgereden en hier staan ze gewoon op het menu.

Geen wonder dat wij vanochtend nergens puffins zagen.

Na het eten regent het niet meer zo hard en omdat we nu toch al een eind zijn terug gereden, rijden we nog wat verder terug naar de Seljalandsfoss. Maar ja, dat zal je net zien. Als wij er zijn, begint het weer harder te regenen. We doen nog een manmoedige poging (regenjassen en paraplu's mee) maar echt een succes is het niet. Kletsnat worden we, zowel van de regen als van het water van de waterval.

Marianne en ik laten daarom de achterkant van de waterval voor wat hij is, maar de dochter zet dapper door. Als ze even later weer aan de andere kant te voorschijn is gekomen, vragen we hoe het was. "Veel water" zegt ze. "En heb je nog een mooie foto kunnen nemen?" "Nee, niet één, de batterij van mijn telefoon was leeg." Juist ja,

Als we weer terug zijn in ons hotel nemen we allemaal een warme douche om weer enigszins op temperatuur te komen. Hopelijk is het morgen droog want we hebben kaartjes gekocht voor een bustocht naar Landmannalaugar, een gebied in het binnenland waar je mooi kan wandelen in de bergen.