Pagina's

maandag 27 juni 2022

Van Hof naar Vík í Mýrdal, 18 juni

We ontbijten in het hotel en nadat we uitgecheckt zijn - kamersleutel afgeven - rijden we naar het Skaftafell National Park. In het Visitor Center aldaar laten we ons door een behulpzame dame adviseren over de wandelingen in het park. Ze raadt ons aan om eerst de wandeling (de S1) naar de Skaftafellsjökull, dat is een gletsjer, te doen: "Path difficulty: 1 (easy)" - yes, dat kan ik aan - en daarna de trail naar de Svartifoss waterval. Daarvoor moeten we wel wat klimmen maar ook daarvoor geldt Path difficulty: 1 (easy)". Kijk, now we are talking. Dat soort wandelingen zoek ik.

Beide wandelingen staan overigens ook op het things-to-do lijstje van Marianne - goede voorbereiding dus - maar het is altijd goed om het ook van een expert te horen. In het kader van beter mee verlegen dan om verlegen kopen we voor een luttel bedrag een plattegrond van het park waarop de wandelingen staan aangegeven. Voor wat betreft de wandeling naar de gletsjer wijst de 'parkranger' nog even op een QR-code. Als ik mijn mobiel daarop richt, krijg ik geen menukaart van een restaurant te zien, maar beland ik op een website met informatie over interessante punten die je onderweg naar de gletsjer ziet. Ze waarschuwt nog wel voor de wind. Het waait vandaag erg hard, windstoten van 90 tot 110 km per uur of zoiets. Er geldt zelfs een code geel. Oké, een winderig dagje dus. 

Op weg naar de gletsjer

Als we het eerste nummer zien van de' points of interest' - dat is merkwaardigerwijze punt 2, blijkbaar hebben we punt 1 gemist - pak ik mijn telefoon en kijk op de site. Er staat een beschrijving in het IJslands en een beschrijving in het Engels. Uiteraard lees ik de Engelstalige versie voor, maar volgens Marianne en de dochter klinkt het alsof ik de IJslandse versie voorlees. Bij de de volgende punten leest mijn dochter daarom het verhaal voor.

Een voorbeeldje: Point of interest nr 9

Point of interest nr 9. Het lijkt zo maar een kuil in de bergwand, maar neem van mij aan dat dit niet zo maar een kuil is. Volgens de site is het iets bijzonders. Alleen heb ik geen flauw idee meer wat het is  - ik kan achteraf de site niet meer terug vinden - maar het is beslist iets interessants, want anders had ik er geen foto van genomen.

Dan komen we bij de gletsjer aan. Er staat een bord met een 'Vidvörun'. Voor degenen die het IJslands wat minder goed beheersen dan ik, dat betekent 'Waarschuwing'. "Those who wish get closer can do so but are encouraged to follow instructions of the warning sign.'' Er wordt onder andere gewaarschuwd voor vallende rotsen en andere akelige dingen. "



Professionele wandelaars met stokken

Het waait er inderdaad heel hard. Af en toe moet je zelfs je rug naar wind keren om de windvlagen te kunnen doorstaan. De volgende keer als ze het bij het weerbericht hebben over een depressie afkomstig van IJsland, dan weet ik waar die gemaakt is.
 
Marianne staande met de rug naar de wind Of dit haar nieuwe kapsel is vraag ik haar, maar ik kan niet goed horen wat ze zegt: "The answer is blowing in the wind". 

Je kan overigens niet tot de rand van de gletsjer lopen omdat er een soort meertje voor ligt.


Dan lopen we weer terug naar het Visiotor Center. We kiezen voor een andere route dan heen - "When heading back to the visitor centre it is possible to take an alternative route by turning left on the crossroads that you arrived at some 300 m before the end point (well indicated with signs).' De route begint met een stevige klim.


Nou, dat zou ik eerder 'Path difficulty: 2 (challenging) noemen dan 'Path difficulty: 1 (easy)'.  Enfin, eenmaal boven gekomen heb je een mooi uitzicht over de gletsjer.


Het is hier overigens niet makkelijk foto's maken. Je wordt bijna van de berg afgeblazen. We lopen daarom maar snel door om een beetje uit de wind te geraken.


Als we weer terug zijn bij het Visitor Center is het bijna twaalf uur. Naast het Visitor Centor is een cafetaria waar we besluiten om wat broodjes en een kop soep te eten. We zien een aantal vrije tafeltjes, dus het is niet nodig om er eentje te claimen' maar als we een enorme lading wat oudere mensen (van onze leeftijd dus) zien aankomen - ongetwijfeld een groepsreis - ga ik maar snel een tafeltje bezet houden terwijl Marianne en de dochter in de rij blijven staan. De groep begint direct allerlei tafeltjes te versjouwen, want ze willen beslist aan één grote tafel zitten en niet verspreid in de zaal. Begerig wordt er naar mijn tafeltje en stoelen gekeken, maar ik kijk terug met een blik van waag het niet aan mijn tafeltje en stoelen te komen. Bevreesd druipen ze af.

Na de lunch gaan we de Svartifoss waterval bekijken. 'Path difficulty: 1 (easy), ja, ja. Zeg maar gewoon 'Path difficulty: 2 (challenging)' voor Marianne en de dochter en 'Path difficulty: 3 (difficult)' voor mij, maar uiteindelijk geraken we er. Onderweg zien we nog een tweetal andere watervallen, maar met foto's van deze watervallen zal ik u niet vermoeien, immers 'A waterfall is a waterfall. How many more do you have to look at?” (Dit als parafrase op de voormalige Amerikaanse president Ronald Reagan die in 1966 in zijn toenmalige functie als gouverneur van Californië de volgende verklaring af gaf, waarom hij tegen de uitbreiding van het Redwood National Park was. “A tree is a tree. How many more do you have to look at?”

Na zo'n twee kilometer lopen, vooral heuvelopwaarts dus, bereiken we de Svartifoss, 'de zwarte waterval' - dat klinkt naar een avontuurlijk jongensboek: 'Ridder Hendrik en het geheim van de zwarte waterval'; oké, voor ridder Hendrik moet ik nog een wat spannender naam verzinnen.

De Svartifoss is als waterval an sich niet echt bijzonder. Hij is niet zo groot (25 meter hoog) en ook hier valt het water gewoon van boven naar beneden, wat meestal het geval is bij watervallen. "Ja, duh" watervallen stromen altijd omlaag" zult u zeggen, maar dat is niet zo. Soms, als het heel erg hard waait, "stromen" watervallen door de wind ook wel eens omhoog, zoals deze waterval in Schotland.


Maar ondanks dat het vandaag erg hard waait, stroomt de Svartifoss gewoon omlaag. Wat de waterval echter wel bijzonder maakt zijn de basaltkolommen om de waterval heen. De waterval wordt omgeven door honderden hangende zwarte basaltzuilen. Deze zuilen hebben allemaal een hexagonale (zeshoekige) vorm, die ontstaan is doordat op deze plek een dik dek vloeibaar gesteente/magma langzaam is afgekoeld en gekrompen. Zie hier.




Na het bezoek aan de waterval lopen we via een een ander pad weer terug naar het Visitor Center. Dit pad gaat vooral omlaag, dus in dit geval geldt ook voor mij 'Path difficulty: 1 (easy), 



Hé, een waterval!

Na het bezoek aan Skaftafell National Park rijden we naar Vik í Mýrdal. Onderweg maken we nog één stop om de Fjaðrárgljúfur Canyon bij Kirkjubaejarklaustur te zien - probeer die laatste zin maar eens snel drie keer achter elkaar te zeggen; dat lukt u niet. Ook hier waait het verschrikkelijk hard. Je kan de kloof, behalve bij de ingang, alleen maar van bovenaf zien en als we over het pad naar de uitzichtpunten lopen waait de wind ons volop in het gezicht. Zoals Bob Dylan - die van 'Blowing in the wind' - ooit eens zei: 'Je hebt geen weerman nodig om te weten uit welke hoek de wind waait.' Echt aangenaam is het niet met die wind. We blijven daarom niet zo lang bij de kloof, ook al is hij indrukwekkend om te zien.

De kloof gezien vanaf beneden bij de parkeerplaats

En de kloof gezien vanaf één van de uitzichtpunten. 

 
Een uitzichtpunt


Daarna rijden we rechtstreeks naar Vík í Mýrdal. Onderweg zien we weer de nodige vulkanische landschappen en velden vol bloeiende lupines.  



De lupine is ooit eens (in 1945) op IJsland geïmporteerd om erosie tegen te gaan en waar mogelijk de bodem te verbeteren. Op sommige plaatsen verdringt hij echter inmiddels de oorspronkelijke mossen en probeert men de lupines her en der wat in te dammen, wat zo te zien niet zo lukt.

Deze rotsen in zee bevinden zich vlakbij Vik í Mýrdal.

Nadat we in ons hotel in Vik í Mýrdal hebben ingecheckt, gaan we eten in een klein restaurant naast ons hotel. We hebben het laatste vrije tafeltje. Degenen na ons moeten wachten. Na het eten lopen we nog even door het dorp, eerst naar het kerkje, gelegen bovenop een heuvel. Path difficulty: 2 (challenging)' 


Vervolgens lopen we omlaag naar het zwarte strand; 'Path difficulty: 1 (easy). 




Dan besluiten we dat we vandaag genoeg hebben gewandeld en keren we terug naar het hotel. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten