Van Laugarvatn naar Reykjavik, 22 juni

Vandaag is alweer onze laatste vakantiedag. Morgen vliegen we terug naar huis. Maar voor het zover is, hebben we nog een drukke dag voor de boeg. Dat begint met het uitchecken bij het guesthouse. Dat duurt eindeloos vanwege vier dames voor ons die alles apart willen afrekenen en ook nog eens allemaal cash willen betalen. Als zij eindelijk klaar zijn, kunnen wij ons nog openstaand bedrag (avondeten + 2 x ontbijt) afrekenen.

Als eerste gaan we op weg naar de Bruarfoss. Dat is een waterval. We hebben gehoord dat er watervallen zijn in IJsland en wij willen er ook wel eens een keer eentje zien. Oké, dat is een grapje. We hebben er inmiddels al heel veel gezien. Ik soms ze even voor u op: Svodufoss, Kerlingarfoss, Reykjafoss,  Kirkjufellsfoss, Dettifoss, Selfoss, Rjúkandafoss, Fardagafoss, Litlanesfos, Hengifoss, Svartifoss, Skogafoss, Hestavaðsfoss, Fosstorfufoss, Steinbogafoss, Seljalandsfoss en de Gulfoss. En dan waren er ook nog een paar die of naamloos waren of waarvan we de naam niet kenden. 

Er schijnen meer dan 10.000 watervallen in IJsland te zijn, van klein tot groot. (Zo'n 200 daarvan hebben een naam gekregen.) Het aantal hangt er natuurlijk een beetje af van hoe je telt. Neem de Hraunfossar. (Hij stond aanvankelijk ook op ons lijstje maar we hebben hem niet bezocht - iets te ver van de daadwerkelijk route af.) Tel je die waterval als één waterval of tel je het als 20 watervallen?

De Hraunfossar. 1 waterval of 20 watervallen? foto: 'Lecardinal'; Wikipedia

Enfin, vandaag bezoeken we nog één keer een waterval. Deze keer vanwege de kleur van het water. Het water schijnt hier namelijk heel blauw te zijn, vooral als de zon schijnt. Maar als we er ter plekke aankomen, vrezen we dat we dit niet zullen zien. Het regent namelijk weer. We wachten een tijdje in de auto en als het wat minder hard gaat regenen, gaan we op pad, paraplu mee. 

De Bruarfoss ligt niet pal aan de weg. Het vraagt om een wandeling van zo'n 3,5 km langs een rivier (de Bruare). Vroeger kon je er heel gemakkelijk komen, want er lag een weggetje naar de waterval met zelfs een parkeerterrein, maar zowel de weg als het parkeerterrein lagen op particulier terrein en de bewoners daarvan hadden zo'n last van al die toeristen dat de IJslandse overheid de weg afgesloten heeft. Wel hebben ze een wandelpad vanaf de andere kant naar de waterval aangelegd. Het is nu ongeveer een uurtje lopen naar de waterval en het aantal bezoekers is dan ook behoorlijk gedaald.

Onderweg zullen we nog twee andere watervallen tegenkomen. Die hebben allebei ook een naam en die kunnen we dus mooi in ons lijstje opnemen. Het pad loopt aanvankelijk door wat bosjes en is door de regen heel erg modderig en glibberig geworden. Het is niet echt fijn lopen.

Dat wordt na afloop schoenenpoetsen.

Stap voor stap.

Na een tijdje komen we bij de eerste van drie watervallen, de Hlauptungfoss. Noteert u hem even. Het is inmiddels gelukkig opgehouden met regenen

De Hlauptungfoss.

In situaties als deze brult Marianne altijd "Martin! Niet zo dicht op de rand!"! Maar hier hield zij zich stil, voornamelijk omdat ik niet de persoon op de foto ben maar iemand anders.

Het water bij deze waterval is behoorlijk blauw. 

Vanaf hier loopt het pad grotendeels naast de rivier over wat rotsachtig terrein. Dat loopt een stuk fijner dan de modderboel van het eerste deel. 

De  tweede waterval, de Midfoss - schrijft u mee -  is meer een stroomversnelling dan een waterval.

Dan komen we bij de Bruarfoss. 'Bruar' betekent brug. Vroeger schijnt hier een natuurlijke brug over de waterval geweest te zijn, maar die is al lang geleden ingestort. Tegenwoordig moeten we het doen met een houten brug.

Als u goed kijkt, dan kunt de schaduw - het zonnetje schijnt inmiddels - van de brug zien.

Dan is het tijd om verder te gaan, in dit geval om terug te keren naar de auto. Als we daar weer aankomen begint het net weer te regenen, dus wat dat betreft hebben we tijdens onze wandeling geluk gehad.

De volgende stop is Selfoss. Wat? Alweer een waterval? Nee, weliswaar is Selfoss ook de naam van een waterval - zie ons lijstje van bezochte watervallen - maar het is ook de naam van een plaats. We zijn er eergisteren al doorheen gereden (en we hebben er toen ook gegeten.) Voor vandaag staat er een bezoek aan twee totaal verschillende zaken in Selfoss op het programma: een bezoek aan het graf van Bobby Fischer en een bezoek aan het Skyr-museum, zeg maar het IJslandse yoghurt museum.

Allereerst het graf van Bobby Fischer. Robert. J. Fisher, roepnaam Bobby, was van 1972 tot 1975 wereldkampioen schaken. Hij werd dat door in 1972 in Reykjavik de Rus Boris Spassky te verslaan. Hij was na de Tweede Wereldoorlog de eerste niet-Rus die wereldkampioen werd.

Hier speelt in 1960 de toen 17-jarige Fisher tegen de wereldkampioen van dat moment, de Rus Tal.

Fischer was als schaker briljant maar als mens, vooral de laatste dertig jaar van zijn leven, een vreselijk iemand. Fischer deed talloze antisemitische uitspraken. Ook ging hij in 1992 in Joegoslavië, dat op dat moment onder een embargo van de Verenigde Naties viel, een schaakmatch spelen tegen Spassky. Het leverde hem een arrestatiebevel van de Amerikaanse overheid op. Het gevolg was dat hij nooit meer zou terug keren naar Amerika. Hij leefde daarna in de Filipijnen en in Japan. Na de aanslagen van 11 september 2001 in Amerika verklaarde Fischer dat hij blij was dat de aanvallen waren gebeurd. 

In 2004 werd Fisher in Japan gearresteerd. Amerika vroeg om zijn uitlevering, hetgeen resulteerde in een juridische strijd. Om uitlevering te voorkomen vroeg Fisher zowel het Duitse staatsburgerschap (zijn vader was Duits) als ook het IJslandse staatsburgerschap aan. Het was IJsland dat hem uiteindelijk het staatsburgerschap zou geven. Dit om humanitaire redenen - zijn gezondheid was niet best - en als erkenning voor zijn wedstrijd in 1972, die "IJsland op de kaart had gezet".

In 2008 overleed Fisher op 64-jarige leeftijd in Reykjavík. Hij werd begraven op de kleine christelijke begraafplaats van de Laugardælir-kerk, even buiten Selfoss. In 2010 werd hij in verband met een juridisch zaak over zijn erfenis - een Filipijns meisje beweerde dat Fischer haar vader was -  opgegraven en en werd er DNA afgenomen. Hij bleek niet de vader te zijn en de erfenis ging naar een Japanse waarmee hij in 2004 was getrouwd. Hij werd herbegraven en sindsdien ligt hij nog steeds hier in Selfoss.

Nu heb ik voor het inmiddels niet meer bestaande schaakblad 'Matten' een keer een verhaal over Fisher geschreven. Zie hier: Matten | My Blog (martinvanneck.nl) 

Wellicht schrijf ik ooit in de toekomst nog eens een keer voor een blad of krant een verhaal over Fischer en daarom lijkt het me een goed idee om als we er toch langs rijden even het graf van Fisher te bekijken en daar dan een foto te nemen. Die kan ik dan mogelijk als illustratie bij dat toekomstige verhaal plaatsen en dan kan ik mooi de kosten van deze vakantie als noodzakelijke reiskosten voor dat verhaal declareren. Op dus naar de begraafplaats.

Het kerkje met de begraafplaats. Fisher ligt bij de ingang, de staande witte grafsteen bij het hek.

Iemand heeft wat schaakstukken bij zijn grafsteen gezet. Terwijl ik deze foto neem, realiseer ik me opeens dat ik zo boven op Fisher sta. Ook al was het een vreselijk iemand, dat is toch niet respectvol en ik doe dan ook wat stappen naar achteren.

Als we vervolgens naar het centrum van Selfoss rijden ziet Marianne opeens wat paarden lopen. Nu heeft ze overal in IJsland al paarden zien lopen, maar nog nergens een foto van de beesten genomen, dus hier ziet ze alsnog haar kans. Zie hier uit de serie paarden: IJslandse paarden.

Dan is het tijd voor Skyrland, een museum over skyr. Haast elke IJslandse plaats heeft wel een of andere vreemdsoortig museum en in Selfoss is dat een museum over skyr.

Skyr is iets wat een beetje tussen yoghurt en kwark in zit. Nu kan je je afvragen hoe je over zoiets als skyr een museum kan maken, maar eerlijk is eerlijk, ze hebben het echt heel mooi gedaan: van een hightech presentatie over het maken van skyr tot aan verkoopposters toe.

hightech presentatie met lichtbeelden erbij.

Skyr-meisje op zoek naar koeien

No animals were hurt in the making of this museum 

Iedereen kan skyr maken

 

Reclameposters

Meiri mjólk fyrir vacandi fjólk. (Zo is het maar net)

Zeg eens eerlijk, zo'n museum had u niet over skyr verwacht. En als kers op de taart, of moet ik als kers op de skyr zeggen, krijgen we na afloop ook nog een bakje skyr met een bolletje ijs. Kortom, dit museum kan ik van harte aan bevelen!

Dan is het tijd om naar Reykjavik te rijden. Hoe dichter we bij de hoofdstad komen hoe drukker het wordt, Tegen een uur of drie komen we bij ons hotel aan, We hebben gelukkig een ruime kamer. Die ruimte zullen we vanavond nodig hebben om alle troep die nu nog overal in onze auto rondslingert te reorganiseren opdat we het weer allemaal in de koffers krijgen. Maar voor het zover is, gaan we eerst een rondje door Reykjavik lopen. We zitten niet zo ver van het centrum en de haven af. 

Ons hotel: het 22 Hill hotel, gelegen boven een soort sportschool. Van buiten ziet het er niet uit, maar binnen valt het wel mee.

Als eerste lopen we naar het Höfði-huis. Hier spraken in oktober 1986 de Amerikaanse president Ronald Reagan en de Sovjetleider Michail Gorbatsjov en hun ministers van buitenlandse zaken George Shultz en Eduard Shevardnadze tijdens de Reykjavik Summit over beëindiging van de Koude Oorlog.

De Nederlandse delegatie

Dan lopen we een stukje langs het water.

Het gebouw van binnen

Vervolgens de stad in richting de Hallgrímskirkja, de bekendste kerk van Reykjavik.

De dochter en ik beklimmen samen de toren. Nou ja, we nemen de lift. Van boven heb je een mooi gezicht over Reykjavik.

Tussen de 2e en de 3e verdieping bevindt zich een geheimzinnige onbekende verdieping.

Als we even later weer beneden staan, is het etenstijd. We lopen een rondje door het centrum van Reykjavik op zoek naar een goed restaurant. Na nog een rondje en nog een rondje gaan we bij Mama eten, een vegetarisch restaurant. Het smaakt goed.

Dan is het tijd om weer terug te keren naar ons hotel. We halen alle rotzooi uit de auto en herpakken de koffers. Vervolgens checken we alvast online in voor onze vlucht naar Amsterdam. Toen we deze een paar maand geleden boekten hadden we stoelen op rij 17 vastgelegd, maar het systeem plaatst ons nu op rij 13. Wij krijgen daarbij de vragen voorgelegd of we Engels kunnen verstaan - yes, yes - en of we aanwijzingen van de bemanning kunnen opvolgen. Ook yes natuurlijk. Het doet ons vermoeden dat we nu plaatsen bij de nooduitgang hebben en dat zou gunstig zijn. Daar heb je meestal veel meer beenruimte. 

Dan is het bedtijd. De wekker wordt op kwart voor zeven gezet. Morgen vroeg op.